We worden langzaam wat actiever.

Zondag en Maandag

Wayan kwam op visite met zijn kinderen Yuki en Lisa. Yuki zit inmiddels op de middelbare school. We hadden een fotoprinter voor ze mee. Verrast en dolblij waren ze er mee. Dit is een mooie aanvulling op het fototoestel dat ze vorig jaar van ons kregen.

Bij het zwembad heb ik mijn nagels laten beschilderen, want dat blijft iets waar deze vrouwen enorm goed in zijn. Ook de dode huidcellen laten verwijderen gevolgd door een heerlijke massage.

Wayan vond dat we zo spoedig mogelijk op bezoek moesten bij John en Ans. Het Nederlands echtpaar die hier 8 jaar geleden is gaan wonen. We werden om 16.00 uur opgehaald door Wayan en naar hun huis gebracht. Lekker een jaar bijkletsen onder het genot van een borrel. Later zijn we met zijn vieren gaan eten bij een Italiaan. Waar aan het eind de huisgemaakte Sambucca en Arak Lemon op tafel kwam. Voor Balinese begrippen waren we laat thuis 22.30 uur met als gevolg dat we vanmorgen ook niet vroeg waren.

Putu sms-te, ze kwam op visite. Heerlijk bij gekletst en Piet kreeg een voetmassage, omdat zijn voet erg opgezet is. Dit w.s gevolg van zijn etalagebenen en de warmte hier.

John en Ans raden ons aan om voor de aankomende periode fietsen te gaan huren, zodat we de omgeving op ons gemak kunnen gaan verkennen. Dit en een bezoek aan het winkelcentrum staat vandaag op ons programma. Het winkelcentrum gaan we bezoeken voor wat kleding, want de 'stop met roken actie en ik ben kilo's gegroeid'heeft er toe geleid dat geen enkele korte-of driekwart broek meer past. Maar ja, voor de prijs moet je het hier niet laten. Al de te kleine best nog wel nieuwe kleding heb ik meegenomen en aan Putu gegeven. In Nederland zijn er maar weinig met de maat 36 en hier zijn ze gezet als ze die maat hebben.

Piet wil zo spoedig mogelijk op de fiets naar de golfbaan om de baan enz. te verkennen. Dat zal morgen wel gaan gebeuren, want de beste tijd om te fietsen is van 6.00 uur tot 10.00 uur, dan is het nog redelijk koel. Dus ons dag- en nachtritme gaan we verplaatsen.

De 1e dagen.

Donderdag, Vrijdag en Zaterdag.

Na een lange, maar rustige vlucht, kwamen we om 12.00 uur aan in Denpasar.

Putu en een taxichauffeur stonden al op het vliegveld ons op te wachten. Wayan was aan het werk, maar zal gauw langs komen. Heerlijk om de verhalen van Putu weer te horen en ze had ons koffiezetapparaat mee, die we vorig jaar bij haar achter gelaten hebben, met koffie en suiker. Dat kwam goed uit, want we hadden de koffie dit jaar thuis gelaten. Balikoffie is ook goed te drinken. Ook was ze 's morgens even naar de markt geweest en had allerlei vers fruit voor ons gehaald. Hmmmm.... Smullen.

Koffers uitpakken, koelkast vullen en nog een paar uurtjes aan het zwembad en eten, vielen we om 19.30 uur in slaap en sliepen het klokje rond.

Vandaag eerst maar eens acclimatiseren. Gelukkig is het wat bewolkt en maar 25 graden, zodat de klap niet hard aan komt. Dus zwembad en lekker eten was het programma voor vandaag. Zodra we wat beleven zal ik weer een verhaal schrijven.

Fieneke en Peter nog gefeliciteerd

We bereiden ons weer voor op een nieuwe reis naar Bali.

Nog 2,5 week en we reizen weer naar Bali. Ik ga maar door met de verhalen op onze bestaande reisblog. We vertrekken 1 september en vliegen weer terug op 30 september.

Wayan komt ons van het vliegveld halen en de rest zien we wel. Heerlijk, want het weer hier maakt ons niet vrolijk.

We zijn weer thuis

15 en 16 september

Vandaag nog even een bezoekje in het ziekenhuis. Alles werd gelijk nog even gecontroleerd. Bloeddruk was oké, dus ik mag vliegen. Het gips is aan de zijkant losgesneden en een frommelig rekverband houd de boel op z'n plek.

16 september

Vanmorgen kwam Putu voor de laatste massages en ze heeft gelijk de nagels van Bea gelakt en voorzien van mooie bloemetjes. Na een laatste portie Nasi Goreng werden we opgehaald. Putu had de krukken weer mee genomen en het viel toch wel tegen hele einden lopen op het vliegveld met los gips en wat zijn er dan een trappen. In Jakarta hebben we een rolstoel geregeld, met chauffeur. De ging stukken beter, maar je voelt je wel bezwaard. Vooral als je nog even wil roken en hij staat buiten maar te wachten.

Onze vakantie zit erop. Dag paradijselijk Bali. Dag Putu, Wayan, Yuki en Lisa. Bedankt John en Ans. Dag Vinkie en Wit borstje, we zullen jullie kinderen niet zien. Dag obertjes die iedere morgen ons ontbijt brachten Dag Swastika en Sanur. We komen zeker terug.

17 september

Na een lange vliegreis zijn we weer thuis. Kou en regen. 's Middags even naar Alkmaar geweest voor nieuw gips. Zoals ik al vermoede was het been verkeerd in het gips gezet. Te dun, te laag. Hierdoor heb ik oedeem in mijn kuit. Een enorme ballonkuit. Al met al, nu een gipsbeen tot onder de knie. Wel de geweldige kleur paars gekozen en van het begin af aan beginnen. Maar wel met een goede rubberen zool. Nu pas kom ik achter mijn beperkingen, maar moet voorlopig nog geduld hebben.

Eind van ons reisverhaal en weer sparen voor een volgende reis.

Big

14 september

Om 11.00 uur werden we opgehaald om samen met John en Ans naar 'The Village'van Putu te gaan. Daar hing de big van ongeveer 3maanden oud al aan het spit. De mannen zaten heerlijk bij elkaar bier en palmwijn te drinken. De vrouwen maakte de offers klaar en brachten deze naar de tempels. Ook de big werd eerst voor de tempel gelegd, voordat hij gesneden werd. Na deze ceremonie werd het op een andere plek verder gesneden en samen met rijst en groente gegeten. De huid is erg knapperig en wordt ook gegeten. Dit deden we allemaal met onze rechterhand, want bestek is niet aanwezig. Heerlijk allemaal en bijzonder om mee te maken. Ik kan hier eindeloos van genieten en over praten, maar dit is niet op papier te zetten, dit soort dingen moet je gewoon meemaken.

Omdat de auto niet dicht bij de plek geparkeerd kon worden, werd ik vanwege mijn voet opgehaald door de broer van Putu met de motor. Weer iets overwonnen, achter op de motor door de modder, maar we bleven op de wielen.

Morgen nog een rit naar het ziekenhuis en de laatste dingen kopen en donderdagmorgen komt Putu ons nog masseren om zo fit weer terug naar Nederland te gaan. En fit zijn we, in het ziekenhuis had ik voor dagen calcium, vitamine B en C tabletten gekregen, dus gebrek aan dit niet gehad. Wel wat kilootjes erbij denk ik door te kort lichaamsbeweging. De golfbaan hebben we wel gezien, maar verder vermeden deze keer.

Willen we weer terug? Ik in ieder geval nog niet. Gaan we nog een keer terug? Ik zeker.

Wayan heeft gekookt

13 september

Vanavond werden we opgehaald door Wayan en de kinderen om op bezoek te gaan bij John en Ans. Wayan had de hele dag al staan koken en dat gingen we gezamenlijk opeten bij John en Ans.

Wat een prachtig huis hebben ze, echt Balinees, met een zwembad en een huiskamer op het dak. Na een aantal vakanties op Bali besloten ze hier te gaan wonen. Ze hebben via een ingewikkelde constructie het huis laten bouwen op een stukje grond in Sanur. Inmiddels wonen ze hier 7 jaar en hebben zich goed aangepast. Ze hebben de taal geleerd en wonen in een balinese wijk. Om jaloers op te worden.

Het grappige is dat ze jaren in st. Maarten hebben gewoond. Terug gaan naar Nederland is voor hun absoluut geen optie meer. 1 maal per jaar doen ze dat nog voor familiebezoek, maar vinden het te koud.

De maaltijd was gezellig en overheerlijk. De namen van de gerechte kan ik niet onthouden, maar wat ik wel onthouden heb, zijn de gefrituurde aaltjes, die ze in de rijstvelden vangen.

Piet heeft na afloop nog even geholpen met de afwas.

Het maken van kleding is niet gelukt. Aan het eind van de Ramadan gaan de meeste moslim Balinezen terug naar hun dorpjes om dit te vieren. Ze weten nooit precies wanneer ze terug komen. Alle tailors zijn nog weg. Dus ga ik thuis zelf wel aan de gang. Want het is zonde van de stoffen die ik gekocht heb.

Vandaag gaan we met z'n allen naar Putu haar dorp, waar een ceremonie is. Het eerste varken wordt geofferd en opgegeten, zodat de rest verkocht kan worden. Hierover meer verhalen in de volgende editie.

We're on the road again

10 september

Gelukkig is Piet weer hersteld en ik kan weer redelijk zonder pijn lopen.Tijd om op pad te gaan dus.

Wayan ging met ons naar Kuta. Dit is een vreselijk drukke toeristische stad is, waar veel jongeren hun vakantie vieren. Allereerst even naar een stoffenzaak. Ik keek mijn ogen uit, zoveel stoffen heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Een paar stoffies uitgezocht, zodat Putu haar vriendin hier iets van kan maken. Daarna op naar het Hard Rock om Piet zijn collectie aan te vullen. Wayan was nog nooit in het Hard Rockcafé geweest dus we besloten er met z'n 3^e te gaan eten. Hij genoot van het Amerikaanse eten en overdreven gedoe.

Voor 3 euro hebben we ook een gedeelte van onze kleding laten wassen,zodat we de laatste dagen weer fris door Bali wandelen.

11 september

Vandaag is het einde van de Ramadan, dat met een groot feest gevierd wordt. Alhoewel maar 20% van de bevolking Moslim is, zijn er veel winkels enz. gesloten. Maar bij het zwembad hebben we hier natuurlijk geen last van. Voor ons doen zijn we nog niet zo bruin, want je laat het wel uit je hoofd om te bakken in de zon. Veels te warm. Mike heeft in Alkmaar geregeld dat ik vrijdag weer nieuw gips kan krijgen. Want de dag voor mijn vertrek gaan ze het aan de zijkanten opensnijden en doen rekverband om het gips heen. In het vliegtuig zwellen je voeten vaak op en om beknelling tegen te gaan doen ze dit. Om niet te lang te lopen zo,ga ik voor de laatste 4 weken gelijk maar een nieuw gipsie halen en dan wel met mijn voet in de goede stand.

Nog benieuwd hoe het met Vinkie en Witborstje is? Het nest is klaar en ze zitten na 2 nachten proefkamperen te broeden in het nest.( Zie Foto)

12 september

Wayan kwam ons vandaag weer halen. Richting Ubud gingen we deze keer. Eerst stopte we bij een familie die koffie verbouwen en waar we allerlei verschillende soorten geproefd hebben. Ook 2 soorten thee. De luwakkoffie is een speciale koffie. De bonen worden uit de plant gegeten door een beest( naam kon ik niet onthouden) en later weer uitgepoept. Dit doen ze alleen 's nachts.'s Morgens worden ze geraapt. Deze koffie is erg duur, omdat de dieren zeldzaam zijn. Vroeger vonden de eilandbewoners ze een plaag, omdat ze de planten kaal eten, maar in Amerika was dit al een specialiteit. Toen ze dat hier ontdekte, besloten ze dat ze het maar zelf gingen verkopen. De koffie is hier ondanks ze het zelf verbouwen evengoed redelijk aan de prijs.

Daarna naar een kunstgalerij geweest waar vine-art wordt geshowd en verkocht. Na deze een opleidingsschool bekeken, waar jongeren leren schilderen.

Na een overheerlijke lunch, o.a. gefrituurde eend met uitzicht over de sawa's, zijn we in Ubud naar een overdekte markt geweest. Hier wat souvenirs gescoord. Als laatste gingen we naar een familie die zich bezig houd met beelden maken van hout. Maanden zijn ze soms bezig met 1 beeld van het liefst kwalitatief goed oud hout. Heel verfijnd. Maar sommige stukken ook enorm aan de prijs. De moeder van de familie gaf ons nog een rondleiding door hun woonerf en was erg trots dat ze een beetje engels sprak.

Zo weer een dag voorbij helaas. Morgen gaat Wayan voor ons koken bij John en Anna.

Er waren eens twee Balinese Vinkjes

9 september

Er waren eens 2 Balinese vinkjes of zijn het wit borstjes? Zij zijn erg gek op elkaar en besluiten een liefdesnestje te gaan bouwen. Vinkie' en 'Witborstje' zagen 2 Blanda's vredig op hun veranda zitten en besloten dat dit de plek wordt voor hun nestje. Na wat rondfladderen zagen zij de Oudhollandse olielamp en besloten dat dit een mooie plek is.

Alle sprietjes en takjes verhuizen ze naar de lamp. Het is hun eerste nestje en veel ervaring hebben ze nog niet, na een dag bouwen viel het steeds uit elkaar en het werd een bende op de veranda. De volgende dag regende het, dus de takjes waren nat en plakten beter aan elkaar. Na een werkoverleg op de kap van de olielamp besloten ze het nu beter gaan doen en meer met elkaar samen te gaan werken. Ook de takjes die op de grond vallen ruimen we weer op. Ze storen zich niet aan de blanda's, want ze hebben door dat deze genieten van hun bouwactiviteiten. Het regent, dus ze hebben niets anders te doen.

De vrouwelijke blanda zou ze wel willen helpen, maar als hulpverleenster heeft ze geleerd dat je de kwaliteiten van iedereen moet benutten, zodat ze vanuit deze trots zich verder kunnen ontwikkelen. Het personeel van het hotel komt ook regelmatig kijken naar de bouwactiviteiten. Iedereen is benieuwd of er ooit een eitje in wordt gelegd. Het zullen wel piep kleine eitjes worden want, wij Vinkie en Witborstje zijn ook niet zo groot. Een van de personeelsleden kwam nog een fles eigen gestookte Arak brengen, hij had wel door dat de Blanda's deze gemixt met vruchtendrank wel lekker zullen vinden. Het licht gaat aan in de lamp, maar ook daar storen Vinkie en Witborstje zich niet aan. Ze kunnen zo vanavond rustig doorgaan en de achterstand van gisteren inhalen Zo groot is het belang van het bouwen van hun liefdesnestje. Ze kwetteren er lustig oplos.