De laatste week

De laatste week is alweer ingegaan. Wat gaat een maand hard als je het naar je zin hebt. Op zijn Balinees zijn we vanmorgen vroeg een rondje om het park gefietst in Denpasar. Honderden mensen fietsen daar. Niet hard en met de meest dure (voor Balinese begrippen) glimmende fietsen. Mountenbike, vouwfietsen, baanfietsen in de prachtigste kleuren. Piet maakte natuurlijk met zijn fiets de blits. Ik was de enige geloof ik die op een gewone fiets reed, dus hoorde ik niet bij de club. Wat ook leuk is dat ze hier oude gazellefietsen koesteren. Compleet met lerentassen. Jongeren hebben eenoldtimer gazellefietsclub en kleden zich ook nog in die tijd. Speciale hoedjes en stropdassen.

Maandag zijn we met lijnbus naar Nusa Dua gegaan. Deze buslijn is sinds half augustus in werking. Splinternieuwe bussen. Een enkeltje kost 0,28 eurocent en de afstand is ongeveer 25 kilometer naar Nusa Dua. Nou moet ik wel vertellen dat de gemiddelde snelheid van deze bus 50 kilometer per uur is en dat we over dit stuk 1,5 uur deden. In Nusa Dua is het eindpunt. Dit ligt tussen allemaal hotels en een winkelcentrum waar alles vreselijk duur is.de lijndienst is in het leven geroepen om het verkeer wat proberen terug te dringen. Vooral rondom Kuta loopt het allemaal vast. Er is in Nusa Dual een museum met schilderijen van allemaal buitenlanders die op Bali geschilderd hebben o.a Isaac Israël. Leuk om te zien.

's Avonds zijn we met Wayan,Putu en de kinderen wezen eten in een Warung.

Woensdag

De tijd begint te dringen, vrijdag is alweer de laatste dag. Wayan kwam ons vanmorgen vroeg halen om naar zijn dorp en geboorte- c.q. famieliehuis te gaan. We gingen vroeg zodat we voor de grote toeristenstroom zonder file konden rijden. Want deze route is richting Ubud en de vulkaan.

Wayan zijn ouders hebben 3 zoons en 3 dochter. Zijn oudste broer is 3 jaar geleden overleden en Wayan draagt nu als 2^e zoon de verantwoording over de grond en woning. Zijn zusters wonen in Sanur en zijn jongste broer en vrouw en schoonzuster van de overleden broer wonen bij moeder. Zijn vader is al overleden.

Wayan heeft daar zelf ook een woning op het erf gebouwd. Het hele spul staat op een berg waar je heen moet klauteren. De woning, keuken en doeche met toilet heeft hij 5 jaar geleden laten bouwen voor 1000,00 euro. Nu moet je niet denken dat een huis heel wat voorstelt. Nee, een huis voor de meeste locale bewoners is een slaapkamer met een verhoogde veranda waar iedereen opzit. Ook is er nog een overdekte keuken en douche met hurktoilet( Kakhuis) Dan is er zo'n zelfde luxe slaapkamer van een ander familielid op het terrein. Behalve een bed en een 2 deurs linnenkast hebben ze geen meubels. Ze zitten altijd op de veranda op de grond. Er lopen wat varkens of kippen. Dit natuurlijk niet in de steden, daar hebben ze hooguit kippen loslopen.

De moeder van Wayan is dement. Dat veroorzaakt af en toe de nodige ellende. Ze loopt nog wel eens weg. Een verzorgingstehuis voor dit soort mensen kennen ze niet. Wel een soort psychiatrische instelling, maar natuurlijk ook weer voor degene die dit kunnen betalen.

Onderweg vertelde Wayan ook hele verhalen over hou corrupt de politie wel niet is. Als je b.v. aangifte komt doen als er wat gestolen is, moet je eerst betalen anders doen ze niets voor je. Hier in Sanur heeft ieder huis die dat kan betalen inmiddels een beveiliger in dienst. Heb je dit niet en er gebeurt wat;zeggen ze rustig dat het je eigen schuld is omdat je geen securety in gehuurd heb. 't Ja je moet wat doen om werk te creëren.

Ach en zo zijn er heel veel cultuur verschillen. Wij hebben het in Nederland nog niet zo slecht, behalve het weer natuurlijk. Alhoewel de afgelopen 2 dagen is het bewolkt en weinig zon. In Ubud regende het, Maar daar waren ze er erg blij mee, want het heeft al maanden niet goed geregend. Het is wel bewolkt maar we zitten evengoed in zwemkleding bij het zwembad.

Vanavond gaan we aan het strand eten met John en Anna en morgen nog een dagje golfen.